Metoda
datowania izotopowego
Z upływem czasu zawartość izotopu promieniotwórczego w próbce maleje, rośnie za to ilość produktów rozpadu. Dla każdego izotopu charakter zmian zachodzących w wyniku rozpadu jest podobny: zawartość tego izotopu szybko maleje na początku kiedy w próbce jest go dużo. Natomiast im tej ilości jest mniej, tym wolniej ona maleje.
Prawo połowicznego rozpadu promieniotwórczego można określić wzorem:
Z upływem czasu zawartość izotopu promieniotwórczego w próbce maleje, rośnie za to ilość produktów rozpadu. Dla każdego izotopu charakter zmian zachodzących w wyniku rozpadu jest podobny: zawartość tego izotopu szybko maleje na początku kiedy w próbce jest go dużo. Natomiast im tej ilości jest mniej, tym wolniej ona maleje.
Prawo połowicznego rozpadu promieniotwórczego można określić wzorem:
Gdzie:
No – początkowa liczba jąder promieniotwórczych
N – liczba jąder promieniotwórczych
T – czas, który upłynął od startu początkowego
T1/2 – czas połowicznego zaniku
No – początkowa liczba jąder promieniotwórczych
N – liczba jąder promieniotwórczych
T – czas, który upłynął od startu początkowego
T1/2 – czas połowicznego zaniku
Aktywność próbki, jest
to aktywność substancji, różna w czasie (aktywność dla początkowej masy 10kg
promieniotwórczego izotopu uranu będzie inna niż dla 1kg) i zależna od liczby
jąder promieniotwórczych N i czasu połowicznego zaniku.
A = 0,7*N / T1/2
gdzie:
A – aktywność próbki
Do datowania różnych przedmiotów/ organizmów, wykorzystuje się izotop węgla 14C, o czasie połowicznego zaniku 5730. Czyli jeśli przyjmiemy że ma 500 000 jąder węgla, a normalne powinien mieć 1 000 000, oznacza to że ma 5730 lat. Datowanie węglowe jest użyteczne gdyż węgiel przyswajany jest przez organizmy, za czasu jego życia utrzymuje się na stałym poziomie i występuje on powszechnie w niewielkich stężeniach we wszystkich organizmach. Zatem znamy liczbę początkową jąder węgla.
Wykorzystuje się również inne metody do datowania promieniotwórczego takie jak
metoda uranowo-torowa, potasowo-argonowa, rubinowo-strontowa.
A = 0,7*N / T1/2
gdzie:
A – aktywność próbki
Do datowania różnych przedmiotów/ organizmów, wykorzystuje się izotop węgla 14C, o czasie połowicznego zaniku 5730. Czyli jeśli przyjmiemy że ma 500 000 jąder węgla, a normalne powinien mieć 1 000 000, oznacza to że ma 5730 lat. Datowanie węglowe jest użyteczne gdyż węgiel przyswajany jest przez organizmy, za czasu jego życia utrzymuje się na stałym poziomie i występuje on powszechnie w niewielkich stężeniach we wszystkich organizmach. Zatem znamy liczbę początkową jąder węgla.
Wykorzystuje się również inne metody do datowania promieniotwórczego takie jak
metoda uranowo-torowa, potasowo-argonowa, rubinowo-strontowa.